1966 yılıydı ve Corolla’ların üretimine henüz başlamıştık. Bu araç modeli oldukça popülerdi ve satış endeksleri gerçekten iyiydi. 5.000 otomobillik bir planla üretimi başlattık ve motor departmanının şefine gelen bilgiler 5.000 birimin 100’ün altında işçiyle üretilebileceğini gösteriyordu. İki, üç ay sonra departman şefi bize gelip öngörülen 5.000 birimlik üretimin yalnızca 80 işçiyle gerçekleşebileceğini söyledi. Corolla’nın satışları hâlâ çok iyi gidiyordu ve ona 10.000 motor üretmek için kaç işçi gerektiğini sordum. Hiç duraksamadan, otomatik bir yanıt verdi: “160”.
O noktada canım sıkıldı, çünkü lisede bana da 2 kere 8’in 16 ettiğini öğretmişlerdi: “Bu yaştan sonra…” dedim ona, “Bana bunu sen mi öğreteceksin? Beni aptal yerine mi koyuyorsun?” Personel işletmesinde optimizasyona ulaşmanın yolu matematik olamazdı!
Nitekim, birkaç ay sonra 100 işçi 10.000 birimden fazla üretiyordu. Bu noktada, bazıları bunun toplu üretimden başka bir şey olmadığını söyleyerek karşı çıkabilir; gerçekte, bu sonuç tüm israf, olumsuzluk ve aşırılıkları bütünüyle ortadan kaldıran Toyota Üretim Sistemi’nin başarısıdır.
Kaynak: Taiichi Ohno, Toyota Ruhu, Türkçesi: Canan Feyyat, Scala Yayıncılık, Ekim 1996.