Mesleğe yeni başlayan dört denetçi yardımcısı, üstatları ile beraber yerinde inceleme yapmak için Ankara dışına gider. Elbette çiçeği burnunda meslek mensupları ‘denetimde etkinlik’ adına ‘yardımcı’ değil, ‘müfettiş’ olarak takdim edilmişlerdir.
Vilayet merkezine denetçilerin geldiğini duyan ve mevzuatta sorun yaşayan memurlar birer ikişer bizimkilerin odasının önünde kuyruk oluştururlar. Bizim denetçi üstat tüm soruları cevaplayıp memurların gönüllerine su serpmekte, dertlerine derman olmaktadır. Ancak iki gün sonra üstadın önemli bir işi çıktığından dolayı vilayete bağlı bir ilçeye kısa süreliğine gitmesi gerekir. Üstattan mahrum kalan bizim denetçileri alır mı bir sıkıntı. Ya yine soru sormak için birileri gelirse ne yapacaklardır?
Bizimkilerin aklına odanın hemen girişindeki masaya ‘üstat görünümlü’ kelli felli ve biraz da kilolu bir arkadaşlarını yerleştirmek gelir. Soru sormak isteyen biri geldiğinde önce bu arkadaşla muhatap olacaktır. Günün ilerleyen vakitlerinde korktukları başlarına gelmiştir. Denetim odası yine soru sormak isteyenlerle dolmaya başlamıştır. Bizim hafif üstat görünümlü denetçi yardımcısı arkadaşımız sorular karşısında epeyce yorulmuş ve sürekli “Evet…, Hıııımm.., Öyle mi?, Konuyu bir araştıralım…” demekten bitap düşmüştür.
Öğle vaktine doğru bakarlar ki olacağı yok, bizimkilerin aklına cin gibi bir fikir gelir. Çareyi kapıya bir tabela hazırlatıp astırmakta bulurlar:
“Dikkat Denetim Var. Girilmez.”
Kaynak: Dikkat Denetim Var, Sadettin Doğanyiğit, Hayat Yayın Grubu