1953 yılında Dwight D. Eisenhower, göreve başlama töreninden dönüp gece geç saatte ilk defa bir başkan olarak Beyaz Saray’a girdi. Başkanlık konutunda yürürken başmübaşiri Eisenhower’a, o gün daha önce gelmiş olan “Özel ve Gizli” olarak işaretlenmiş iki mektup uzattı. Eisenhower’ın tepkisi hızlıydı: “Bana asla mühürlü bir zarf getirme” dedi kesin bir şekilde. “Çalışanlarım bunun için var.”
Ne züppece, değil mi? Makamı şimdiden başını mı döndürmüştü?
Hiç de değil. Eisenhower, önemsiz gibi görünen bu olayın düzensiz, işlevsiz bir örgütlenmenin belirtisi olduğunu fark etmişti. Her şeyin ondan geçmesi gerekmiyordu. Zarfın önemli olduğunu kim söyledi ki? Neden biri inceleyip elememişti?
Başkan olarak ilk önceliği yürütme organını, tıpkı ordudaki birlikler gibi düzgün, işleyen ve düzen temelli bir birim haline getirmekti; kendi çalışmak istemediği için değil, herkesin bir işi olduğu ve insanlara işlerini yapması konusunda güvendiği ve yetki verdiği için. Özel kaleminin daha sonra söylediği gibi, “Başkan, en önemli şeyleri yapıyor. Ben, sonraki en önemli şeyleri yapıyorum.”
Eisenhower’ın halk üzerindeki imajı “golf oynayan adam”dı. Tembellik eden biri değildi ama boş zamanı oluyordu çünkü gemisini iyi yönetiyordu. “Acil ve önemli” kelimelerinin aynı anlama gelmediğini biliyordu.
Kaynak: Ryan Holiday, Ego Düşmanındır, Türkçesi: Başak Gündüz, MediaCat Kitapları