Asansörün kapısı açıldı. Yoğun iş görüşmelerinden yorgun argın otele dönen Özdemir Sabancı, vücuduyla kendine yer açarak, ağzına kadar dolu asansöre bindi. Tek düşüncesi odasına çıkıp biraz dinlenmekti. Bir haftadır bulunduğu Japonya’da iş görüşmeleri yapıyordu.
Odasının bulunduğu katın düğmesine bastıktan sonra, etrafına göz gezdirdi. Asansörde bulunan herkesten daha uzun olduğunu fark etti. Gülümsedi. Ancak bu sesli bir gülümsemeydi. Asansördekiler, yabancının kendi kendine gülmesine anlam veremediler.
Asansör beşinci katta durdu ve kapı açıldı. Sabancı, asansörden yavaşça dışarı çıktı. Asansördekiler, kendi kendine gülen bu yabancıyı kapı kapanana dek izlediler.
Özdemir Sabancı, Japonya’yı ve Japonları sevmesinin nedeni olarak bu komik olayı anlatırdı:
“Bir gün asansöre bindim. Herkese tepeden bakıyordum. Herkesten daha uzundum. Bir Batı ülkesinde ise asansöre bindiğim zaman kendimi kısa hissediyorum. Hiç olmazsa bu ülkede, Japonya’da kendimi uzun hissediyorum.”
Kaynak: Ufuk Sandık, Bir Türk Samurayı Özdemir Sabancı, AD Yayıncılık, Aralık 1996.